بالاخره بعد از سی سال انتظار، اکسل فولیِ عشقِ دلمون دوباره برگشت به بورلی هیلز! ببین، اگه از اون دسته عشق فیلمای دهه هشتادی باشی که با "پلیس بورلی هیلز" بزرگ شدی، این فیلم مثل نوستالژی خالصه. انگار یه دوست قدیمی رو بعد از سال‌ها میبینی، یکم پیرتر شده ولی هنوز همون شیطنت و جذابیت رو داره. داستان از این قراره که دختر دردونه اکسل، جین، که حالا دیگه وکیل شده، میره تو دردسر و پای اکسلِ بابا رو دوباره به بورلی هیلز باز میکنه. البته که بیلی رز وود و جان تگرتِ دوست داشتنی هم هستن، حتی سرژِ خُل مشنگ هم یه کامیابی میکنه! یه جورایی تیم قدیمی دوباره جمع شدن، فقط این بار یه جوزف گوردون-لویت جای پسرِ جوونِ تیم رو پر کرده که اتفاقا بد هم نیست و با اکسل خیلی خوب مچ شده. فیلم پره از همون اکشن های بامزه و شوخی های کلامیِ اکسل فولی که همیشه دلمون براش ضعف میرفت. ادی مورفی هنوزم یه جادوگریه تو نقش اکسل، انرژی و کاریزمای همیشگیش رو داره و یه لحظه هم نمیذاره حوصله‌ت سر بره. البته خب، فیلم بی نقص نیست. بعضی جاها یکم کلیشه ای میشه و داستانش خیلی پیچیده و غافلگیر کننده نیست. ولی خدایییش کی از "پلیس بورلی هیلز" انتظار شاهکار سینمایی داره؟ ما اومدیم اکسل فولی رو ببینیم، خاطره بازی کنیم و یه دل سیر بخندیم، که فیلم تو این بخش حرف نداره. یه نکته باحال دیگه هم موسیقی فیلمه. اون تم معروفِ "Axel F" که روح سری فیلمه، اینجا هم هست و هر وقت پخش میشه مور مورم میشه! یه آهنگ جدید هم لیل ناس ایکس برای فیلم خونده که اونم به حال و هوای فیلم میخوره. در کل بخوام بگم، "پلیس بورلی هیلز: اکسل اف" یه فیلم خیلی خوبه برای طرفدارای قدیمی سری و اونایی که دنبال یه اکشن کمدی خوش ساخت و سرگرم کننده میگردن. شاید به اندازه قسمت های اول تاثیرگذار نباشه، ولی مطمئنم از دیدنش لذت میبری و با یه حال خوب از پای تلویزیون بلند میشی. مثل یه پیتزای خوشمزه میمونه که میدونی خیلی سالم نیست ولی نمیتونی در برابرش مقاومت کنی! 😁 حتما ببینش و نظرتو بهم بگو!